29 kwietnia to nie byle jaki dzień! To Międzynarodowy Dzień Tańca, święto ustanowione w 1982 roku przez Komitet Tańca Międzynarodowego Instytutu Teatralnego. Obchodzone z pompą i fanfarami w salach baletowych i operach, często zapominamy, że taniec to nie tylko sztuka wyższa, ale i spontaniczna radość wyrażana ruchem. I tu właśnie pojawiają się oni – żule, tancerze uliczni, których nikt nie zaprasza na baletowe przedstawienia, ale którzy tańczą z taką werwą, jakby sceną był cały świat!
Wyobraźcie sobie szarą ulicę, zmęczonego życiem człowieka z siatką w ręku. Nagle muzyka! Nie jakaś symfonia, ale rytmiczny stukot bębnów. I on tańczy! Zapomina o problemach, o pustym brzuchu, o zimnie. Porusza się swobodnie, z gracją, jakby był królem parkietu. Nie przejmuje się spojrzeniami przechodniów, nie boi się oceny. W tym tańcu jest tylko on, muzyka i emocje.
Taniec żula to nie tylko zwykłe poruszanie się do rytmu. To bunt przeciwko szarości codzienności, przeciwko skomplikowanym układom choreograficznym i sztywnym konwencjom. To manifest radości życia, nawet gdy ono nie jest łatwe. To pokazanie, że do szczęścia nie potrzeba drogich strojów i biletów na prestiżowe spektakle. Wystarczy odrobina luzu, szczypta muzyki i otwarta na świat dusza.
W Międzynarodowym Dniu Tańca pamiętajmy o tych, którzy tańczą na swój własny sposób. Niech ich spontaniczność i odwaga inspirują nas do tego, byśmy częściej ruszali się w rytm muzyki, bez względu na to, gdzie jesteśmy i kim jesteśmy. Niech taniec będzie dla nas nie tylko sztuką, ale i sposobem na wyrażanie siebie i na celebrowanie życia!
A na koniec mała rada: następnym razem, gdy spotkacie tańczącego żula, nie odwracajcie wzroku z zażenowaniem. Uśmiechnijcie się, klaszczcie w dłonie, a może nawet sami ruszcie nogami! W końcu Międzynarodowy Dzień Tańca to święto dla wszystkich, bez względu na status społeczny czy umiejętności taneczne. Bawmy się więc razem!
